WAPŃ (Ca)

Wapń jest pierwiastkiem, który w stanie czystym ma postać srebrzys- tobiałego, dość miękkiego metalu. Bardzo rozpowszechnione w przyrodzie (3,39 proc.) są sole wapnia, np. wapień, marmur, gips.

Organizm ludzki zawiera 1,5 proc. Ca. co znaczy, że występuje on w ilościach większych, aniżeli jakikolwiek inny kation. Niemal wszystek wapń znajduje się w kościach i zębach, tylko niewielka ilość Ca nie wchodzi w strukturę kostną i występuje w płynach ustrojowych będąc częściowo zjonizowana. Wapń zjonizowany ma duże znaczenie w krzepnięciu krwi, dla utrzymania normalnej akcji serca oraz funkcjonowania mięśni i nerwów, odgrywa istotną rolę w przepuszczalności błon jądra komórkowego, stanach zmęczenia, dolegliwościach płucnych (przy gruźlicy), zapaleniach węzłów chłonnych. Działa przeciwzwyrodnieniowo, przeciwdziała powstawaniu stanów nowotworowych.

Przyswajanie wapnia przez organizm zależy od wielu czynników, m.in. od obecności fosforu, witamin D2, C, magnezu, fluoru i miedzi, sprawnej pracy przytarczyczek. Wapń działa skuteczniej z witaminami A i F, żelazem, kwasem solnym. Aby zapewnić lepsze przyswajanie wapnia, należy na każdą jego część dostarczać organizmowi odpowiednią ilość Mg, co ma zwłaszcza znaczenie, gdy pobieramy dolomit (chronimy jelita przed cementowaniem), który zawiera węglan magnezu i węglan wapnia.

Dorosły człowiek potrzebuje dziennie około 10 mg Ca na kilogram wagi ciała. Za normalną uważa się dzienną podaż 400-500 mg Ca. Dzieci do 12 miesięcy potrzebują 500 – 600 mg dziennie, a w wieku 10-15 lat już więcej: 600 – 700 mg dziennie, a później, do 19 lat 500 – 600 mg. Kobieta w ostatnich miesiącach ciąży potrzebuje do 1,5 g dziennie. W okresie starości kości ulegają odwapnieniu, toteż podaż Ca należy zwiększyć do 800 mg dziennie.